Stel je een bos voor waar dieren niet alleen praten, maar ook de meest menselijke avonturen beleven. Dat is precies wat De Fabeltjeskrant ons bracht. Een programma dat generaties betoverde, van jonge kijkbuiskinderen tot hun ouders die stiekem ook meekeken. Laten we eens induiken in de wereld van Meneer de Uil en zijn bontgekleurde vrienden.
Meneer de Uil: Het Nieuwsanker van het Bos
Iedere avond zat hij daar: Meneer de Uil, klaar om zijn “lieve kijkbuiskinderen” mee te nemen naar het Grote Dierenbos. Met zijn karakteristieke blauwe en gele veren, ontworpen door Marie Troost, en zijn vertrouwde zin “Oogjes dicht en snaveltjes toe,” werd hij hét gezicht van De Fabeltjeskrant. Dat afsluitende knipoogje met zijn rechteroog (of heel soms zijn linker, als een grapje van de makers) maakte het ritueel compleet.
Maar Meneer de Uil deed meer dan alleen het nieuws voorlezen. Hij was de brug tussen de fictieve wereld van het Dierenbos en de kijkers thuis. Zijn verhalen waren vaak geïnspireerd door het echte leven, vol speelse hints naar actuele thema’s zoals politiek en maatschappelijke kwesties. Zo was er ooit een episode waarin Meneer de Uil, die net als premier Joop den Uyl een bril droeg, bij iedereen de lachspieren liet werken.
De Fabeltjeskrant Een Dierenbos Vol Karakters
Het Grote Dierenbos had een breed scala aan bewoners, ieder met hun eigen eigenaardigheden. Wie kent Ed en Willem Bever niet, de onafscheidelijke klussers die altijd in de weer waren met hun waterpomptang? Of Lowieke de Vos, de sluwe lekkerbek die graag “zmikkelde en zmulde”? En vergeet Juffrouw Ooievaar niet, de dame met haar altijd scherpe tong en een vleugje bemoeizucht.
En dan waren er natuurlijk de iconische duo’s zoals Droes de Beer en Jodokus de Marmot, en de komische koppels zoals Greta Bontekoe en haar melkroeproepende echtgenoot Teun Stier. Elk personage was uniek, maar samen brachten ze het Dierenbos tot leven.
De Geboorte van De Fabeltjeskrant
De serie begon in 1968, dankzij Leen Valkenier, die de dieren baseerde op mensen uit zijn eigen wijk in Rotterdam. Dat geeft ineens een heel nieuwe dimensie aan de personages, nietwaar? Met hulp van de producent Thijs Chanowski en de poppenmakers Joke Aletrino en later Henriette en Henk Beukers, kreeg het programma zijn iconische uitstraling. Wat begon als een kinderserie geïnspireerd door de fabels van Jean de La Fontaine, groeide al snel uit tot een herkenbare spiegel van de Nederlandse samenleving.
Politiek in het Bos
Hoewel De Fabeltjeskrant ogenschijnlijk een kinderserie was, zat er altijd een laagje satire en commentaar verstopt. Vooral in de jaren ’70, een tijd waarin Nederland op politiek gebied flink aan het schudden was, werd het programma een bron van vermaak voor volwassenen. Tijdens de verkiezingen in Fabeltjesland bijvoorbeeld, konden kijkers stemmen. En ja, zelfs Chico Lama, een buitenbosse kandidaat, maakte kans op de titel van burgemeester!
Internationale Roem
Het was niet alleen Nederland dat viel voor de charme van het Grote Dierenbos. De Fabeltjeskrant werd uitgezonden in meer dan veertig landen, van Zweden tot Peru. In Frankrijk werden zelfs aparte afleveringen gemaakt. Maar de Zuid-Afrikaanse overheid stak er in de jaren ’80 een stokje voor vanwege de politieke situatie daar. In landen zoals Italië, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk kon de serie echter wel rekenen op enthousiaste kijkers.
De Tweede en Derde Reeks
In de jaren ’80 keerde De Fabeltjeskrant terug op de buis. Deze keer werd het programma moderner en introduceerde het exotische dieren zoals Zaza Zebra en Mister Maraboe, een reflectie van de multiculturele samenleving die Nederland toen werd. Er kwamen zelfs afleveringen met verkiezingen en een internationale flair in het verhaal.
De derde reeks werd uitgezonden door de commerciële zender RTL Véronique in de jaren ’90. Hier sloop een beetje reclame de serie binnen. Willem Bever bouwde bijvoorbeeld een schotelantenne, specifiek om RTL 4 te ontvangen. Slim, toch?
Stop-Motion Magie
Het beeld van het begin- en eindfilmpje staat ongetwijfeld op het netvlies van veel mensen gebrand. Deze filmpjes werden gemaakt door Hans Olivier en Ben Csánky. Hun stop-motiontechniek gaf de serie die karakteristieke, nostalgische sfeer die je nergens anders vindt.
Een Bioscoopfilm van De Fabeltjeskrant en Nieuwe Generaties
De Fabeltjeskrant bleef niet beperkt tot de televisie. In 1970 verscheen de film Onkruidzaaiers in Fabeltjesland, waarin torren het Grote Dierenbos overspoelden. Dit succes leidde zelfs tot nieuwe karakters in de serie. In 2018 kwam er nog een bioscoopfilm uit: De Fabeltjeskrant: De Grote Dierenbos-spelen. Voor de jongste generaties werd de serie in een modern 3D-jasje gestoken en beschikbaar gesteld op Netflix.
Dialecten en Specials
In 2007 en 2008 kregen regionale omroepen zoals RTV Oost en RTV West het idee om De Fabeltjeskrant in dialecten te vertalen. Van Twents tot Zuid-Hollands, elke versie gaf een nieuwe draai aan de oude afleveringen. Deze lokale versies waren vooral bedoeld om de serie dichter bij het publiek te brengen, maar met behoud van de originele charme.
Musical: Een Avontuur in het Theater
In het seizoen 2007/2008 kreeg De Fabeltjeskrant een nieuwe kans om te stralen, deze keer op het podium. Een musical, compleet met nieuwe liedjes geschreven door Jon van Eerd en gecomponeerd door Ruud Bos, bracht de magie van het Grote Dierenbos tot leven. Met nieuwe personages zoals Fatima de Poes, een moslima met een vooruitstrevende kijk, paste de musical perfect bij de tijdgeest.
De Fabeltjeskrant Blijft Magisch
Of je nu terugdenkt aan de originele uitzendingen, de nieuwe series, de internationale vertalingen, of de bioscoopfilms, De Fabeltjeskrant heeft een blijvende plek in het hart van velen. Van de herkenbare stem van Meneer de Uil tot het levendige Grote Dierenbos, het programma biedt een unieke combinatie van humor, moraal, en herkenbaarheid. Een programma waar je met een glimlach aan terugdenkt.
Dus, lieve kijkbuiskinderen, mogen we zeggen: oogjes dicht en snaveltjes toe?
